Archiwum

Obiecujący Francuz

Francuz zarządzający Grupą Orbis obiecuje dziś Polakom, że nie zawiodą się jakością usług hoteli Orbisu... „Sprzedajecie obietnice?” - pytamy w rozmowie otwierającej to wydanie „Gazety Bankowej” Gillesa Clavie, prezesa zarządu i dyrektora generalnego Orbisu. A ten bez zmrużenia oka odpowiada: „Może to dziwnie brzmi, ale tak właśnie robimy. Ale to nie są obietnice bez pokrycia”.

Obietnica w ustach Francuza to oczywiście czysty marketing, który rzecz jasna przekłada się na konkretne pieniądze. Bo Francuz, proszę Państwa, obiecuje skutecznie. W pierwszym kwartale tego roku Orbis osiągnął dochody na poziomie 229 mln zł, czyli o 100 mln zł więcej niż w analogicznym okresie rok temu. W hotelach Orbisu frekwencja wzrosła rok do roku o blisko 10 proc. przy praktycznie nie zmienionych cenach. Aż miło popatrzeć jak ta niegdyś polska, a dziś francuska sieć hotelowa rośnie jak na drożdżach.

Nic w tym zresztą dziwnego, bo Orbis sukces ma wpisany w swoje DNA. Dziś pewnie mało kto już pamięta, że historia Biura Podróży Orbis zaczyna się wraz z początkiem II Rzeczypospolitej, gdy trzech dyrektorów banku, dwaj posłowie i jeden prawnik postawili sobie za cel: otworzyć okno na świat dla obywateli odrodzonej po latach zaborów Polski. Misja się powiodła – w pięć lat od pierwszej zorganizowanej wycieczki Orbis zyskał status narodowego biura podróży, a do 1939 r. dorobił się 136 oddziałów w kraju, 19 za granicą oraz 4 obiektów hotelowych.

Z kolei w latach PRL-u upaństwowione już wówczas przedsiębiorstwo Orbis stało się synonimem luksusu i jednocześnie najprawdopodobniej najbardziej rozpoznawaną marką z okresu, gdy Polska wylądowała „za żelazną kurtyną”. Tym logotypem sygnowane były najlepsze hotele, pod tym szyldem odbywały się wymarzone i niedostępne dla przeciętnych obywateli państwa „realnego socjalizmu” wycieczki zagraniczne. Tak zbudowana, bezbłędnie identyfikowana i ugruntowana marka była po 1989 roku skarbem dla polskiej gospodarki.

Świetnie wykorzystywał ten potencjał legendarny, wieloletni prezes Orbisu – Maciej Grelowski, który rozwijał polską sieć i walczył jak równy z równym z zachodnią konkurencją. Aż przyszedł 2000 rok i Skarb Państwa pozbył się Orbisu, sprzedając spółkę za prawie 600 mln zł francuskiemu gigantowi hotelarskiemu – Grupie Accor. Czy była to dobra decyzja? Dziś już nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem. Ale z perspektywy czasu i tego co mówi, a w zasadzie „obiecuje” Gilles Clavie na łamach „Gazety Bankowej” wyraźnie widać, że Orbis to był i jest dobry biznes. Szkoda, że nie polski.

Wojciech Surmacz

Redaktor Naczelny