Archiwum

A co, jeśli...?

W dziennikarskim środowisku krążą niczym przestrogi dla młodych adeptów sztuki słowa. Straszą, przestrzegają, poddają w wątpliwość. Przypominają, że najważniejszą cechą tego zawodu jest pokora wobec braku odpowiedzi na najprostsze pytanie zadane przez czytelnika. Mowa o wątpliwościach. Jaka szkoda, że tak rzadko spotkać je można w wypowiedziach analityków rynku, ekspertów ekonomicznych i w analizach gospodarczych.

Najprostsze pytanie redaktora – „Co z tego wynika?” rozłożyło na łopatki niejednego reportera. Cenię też pytanie „Dlaczego?”. I choć można je mnożyć, ja szczególnie lubię zadawać sobie pytanie: „A co, jeśli...”. I zadaję je nie tylko dziennikarzom. „A co, jeśli...” pozwala poddać pod wątpliwość rzekome oczywistości, fundamentalne ponoć wzory i prawidła rządzące choćby gospodarką, trendy i procesy, na które powołują się analitycy gospodarki.

Plan Morawieckiego miał być wedle wielu komentatorów jedynie zabawną prezentacją slajdów. Program 500 Plus miał zawalić budżet, bo tych „piniendzy, nie ma i nie będzie”. Programy wsparcia innowacji i start-upów – mirażem wielkości na miarę fińskiej Nokii. Konstytucja Biznesu – zagraniem pod publiczkę. Pokonanie „vatowskich” karuzel – marketingowym chwytem. Uszczelnienie budżetu – zabiegiem księgowym, i tak dalej...

Tymczasem... Najniższe bezrobocie, wzrost PKB, doskonały wynik na tle naszych europejskich sąsiadów, inflacja pod kontrolą, złoty zamiast euro, szacowany wzrost wartości w bilansie handlowym. I teraz – budżet w Polsce na 2020 rok po raz pierwszy od 1989 roku nie zakłada deficytu. Mamy też „piątkę” i „hat-trick” Kaczyńskiego oraz „dwutakt” Morawieckiego (na marginesie, gratulacje dla polskich koszykarzy). Trudno, mimo wysiłków PR-owych, brać za plan gospodarczy szóstkę Schetyny, czy raczej manewr Kidawy-Błońskiej – stąd wymieniam je dla porządku jedynie.

A co, jeśli dzięki wymykającej się ekonomicznym paradygmatom i trendom w polityce gospodarczej, obowiązującym dotąd w III RP, uda nam się uniknąć recesji? A co, jeśli wyniki gospodarcze Polski, wbrew pohukiwaniom tuzów liberalnej ekonomii, wyrwą nas z klasycznego trendu? A co, jeśli polska gospodarka dzięki wyjątkowym, niespotykanym dotąd impulsom ze strony rządu, administracji i budżetu wyrwie się standardowym procesom makro- i mikroekonomicznym?

A co, jeśli...? Warto zadać sobie te najprostsze wydawałoby się pytania przyglądając się gospodarczym programom prezentowanym w kampanii wyborczej. Warto też, choć pamięć mamy – zwłaszcza w polityce – niezwykle krótką, przypomnieć sobie obietnice sprzed czterech lat. Choćby dlatego, że w ciągu ostatnich czterech lat rządom Zjednoczonej Prawicy udało się wywrócić stolik z przedwyborczymi obietnicami całej klasy politycznej. Oni je po prostu zrealizowali. Po raz pierwszy od 1989 roku. I po raz pierwszy bez deficytu w planowanym budżecie.

Maciej Wośko, redaktor naczelny